KIND, MOMLIFE, STIL GEBOREN

Wat voor impact het overlijden van onze zoon op ons gezin heeft

zoon

Op het moment dat onze zoon overleed, stortte mijn leven in. Het liefst ik mezelf op en kwam ik het huis niet meer uit. Alleen wij konden dat niet. We hadden nog twee kinderen waar we voor moesten zorgen. In het begin werden we echt geleefd, maar na een paar weken was de rust weer een beetje teruggekeerd. Alleen toen kwam dan echt het besef dat je een kind mist. En juist omdat wij kinderen hebben, weten we wat we missen. Er ging geen dag voorbij dat ik niet huilde of dat ik de foto’s van onze zoon niet bekeek. Ik heb elke avond voor het slapengaan naar wazige foto’s gekeken vanwege de tranen in mijn ogen.

Het verdriet van het verlies van een kind is echt onbeschrijfelijk. Ik kan niets ermee vergelijken. Je bent in het diepste van het diepste van je hart geraakt. En je weet dat die wond misschien ooit zal helen, maar het litteken voor altijd zal blijven. Die pijn zal je altijd voelen. Altijd heb ik mezelf wel als mentaal sterk gezien en gevoeld, maar op dit moment kapot geslagen. Hoe zou ik hiervan gaan herstellen, heb ik me vaak afgevraagd? Ik kon geen normaal gesprek voeren over dit onderwerp, zonder dat er een tranenregen neerstortte.

Maar hoe moest ik dat doen met onze kinderen? Ik wilde nooit huilen voor mijn kinderen. Dat zij mijn verdriet dan zagen, wilde ik hen besparen. En niet alleen mijn man ik hadden dit enorme verdriet, ook onze twee kinderen. Vooral mijn zoon van vijf jaar had het er heel moeilijk mee. Maanden verheugde hij zich op zijn broertje. Hij vertelde iedereen dat hij een broertje zou krijgen. En nu was hij dood. Zijn broertje die hij zou knuffelen, kusjes en een flesje zou geven, was er ineens niet meer.

Hij kon het niet verdragen dat zijn broertje niet meer bij ons was. Dat hij ergens in de hemel als ster alleen was. Vaak zei hij dat hij naar de ruimte zou gaan om zijn broertje terug te halen. Hij zou dan met een raket richting de sterren vliegen en hem weer naar huis brengen. Terug bij zijn familie, zei hij. Op dat soort momenten moest ik mijn tranen echt inhouden. Zo mooi vond ik hoe hij hierover dacht. Maar zo moeilijk vond ik het, dat ook hij zoveel verdriet had. Vaak huilde hij hierdoor. En dat is als moeder ondragelijk om te zien. Ik vond het zo erg dat ik zijn pijn niet kon wegnemen.

Ook onze dochter van twee werd soms wakker en zei dan ineens uit het niets dat ze haar broertje mistte en dan hij nooit meer terug zou komen. Ik had nooit gedacht dat zij hier nog veel van zou herinneren. Ze was twee jaar toen ze dat zei. Maar blijkbaar heeft het zoveel impact op haar gehad, dat ze tot op de dag van vandaag nog precies weet dat haar broertje is overleden en nooit meer terug komt. Daar verbaas ik me soms heel erg over.

Bij de psycholoog vertelde ik dat ik het erg moeilijk vond dat mijn kinderen ook zoveel verdriet hadden. En ik niet voor hen wilde huilen ter bescherming. Maar juist dat scheen beter te zijn. Samen je verdriet delen. Zij mochten ook mijn tranen zien en zien dat ik verdriet had om hun broertje. Dat vond ik soms toch nog best lastig.

We hadden veel steunbetuigingen ontvangen. Na een tijdje wilde ik deze kaartjes opruimen. Ik heb ze eerst allemaal gepakt, ben op de bank gaan zitten en ben ze één voor één allemaal gaan lezen. Mijn zoon zat aan de andere kant van de bank tv te kijken. Bij het eerste kaartje begonnen mijn ogen al vochtig te worden. Mijn zoon vroeg wat ik aan het doen was. Ik vertelde dat ik de kaartjes die we hadden gekregen voor zijn broertje aan het lezen was. Na het lezen van de teksten op de kaartjes, stroomde de tranen over mijn wangen. Mijn zoon stond op en kwam dicht tegen me aan zitten en zei verder niets. Wat een kanjer….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge