Soms kom je op een punt in je leven, dat je even in de knoop zit of dat je gewoon je hart moet luchten. Wat doe je dan op dat moment?
Een maand na het overlijden van onze zoon, had ik het idee dat ik mijn hart moest luchten. Het verlies van ons kind viel me erg zwaar. Zoals ik al eerder schreef ik mijn blog, had ik het idee dat mijn leven stil stond. Iedere dag stond ik huilend op en ieder avond ging ik huilend slapen. Zoveel tranen, dat ik bij wijze van een zee kon vullen. Er ging geen dag voorbij dat ik geen foto’s bekeek van onze zoon. Ik vroeg me steeds af wat er toch gebeurd was. Soms had ik het idee dat ik aan de zijlijn van mijn leven stond. Alsof ik naar het drama van een ander keek. Ik kon niet bevatten waar we in beland waren.
Hoe goed ik ook met mijn man en omgeving kon praten, had ik toch het gevoel mentaal hulp nodig te hebben. Al was het alleen om te horen of we het wel goed deden met het verwerken van ons verdriet en het verdriet van onze kinderen.
Heel even schoot er een gevoel van schaamte door mijn hoofd. Misschien niet echt schaamte, maar iets van zwakte. Ik heb altijd alles zelf kunnen regelen en was mentaal sterk. Nu had ik het gevoel een soort van gefaald te hebben. Eerst mijn lichaam en daarna mentaal.
Ik vroeg mij af waarom ik dit gevoel had. Was het ook iets van een zwakte als je mentaal hulp nodig had? Als we een gebroken been hebben, gaan we ook naar een dokter tot het weer genezen is. Waarom zou je niet naar een psycholoog kunnen gaan, als je in het diepste van je hart bent geraakt?
Dit gevoel heb ik direct aan de kant gezet en heb een afspraak gemaakt bij een psycholoog. Gelukkig had ik een fijn persoon met wie ik mijn verhaal kon delen. Iemand die net even de andere vragen stelt, dan dat anderen doen. Praten over mijzelf en mijn gevoel was soms erg confronterend. Het verdriet van onze oudste zoon vond ik het lastigst. Dat ik deze pijn niet kon wegnemen. Ik was ook soms onzeker of we het wel goed deden. Ik heb naast het praten ook heel veel geschreven over de doodgeboorte van mijn zoon.
Praten over je gevoel en wat er in je leven gebeurd is, is geen schande. Of je nu iets hebt meegemaakt of gewoon niet lekker in je vel zin. Het is juist wijsheid. Iets waarvoor je je nooit zou moeten schamen. Er heerst een enorm taboe op. En waarom? Geen idee. Je helpt jezelf door een moeilijke periode.
