STIL GEBOREN

Hoe mijn leven in één klap volledig instortte

stil geboren

2016 is het jaar wat de geschiedenis in gaat als een zwart gat. Het jaar begon heel goed. Ik bleek zwanger te zijn van ons derde kindje. Ontzettend blij waren we. We hebben al een zoon (juni 2011) en een dochter (februari 2015). Ook de kinderen waren door het dolle heen. Nog een broertje of zusje. Net als mijn twee vorige zwangerschappen, verliep deze ook goed.

Tijdens de 20 weken echo bleek het een jongen te worden. De weken vlogen voorbij. Ik voelde me verder goed en zag het leven straks met drie mooie kinderen. Tot die ene dag….. De dag dat het mij opviel dat ik mijn baby minder voelde of eigenlijk helemaal niet meer voelde. Ruim 32 weken was ik op dat moment. Voor de zekerheid belde ik de verloskundige. Deze kwam bij ons thuis en plaatste de doptone op mijn buik. Geen geluid, behalve ruis…… Tranen rolde over mijn wangen.

We moesten direct naar het ziekenhuis. Mijn gevoel zei al dat er iets niet goed was, maar ik durfde me er niet aan toe te geven. De tranen stroomde non-stop over mijn wangen. In het ziekenhuis werd mijn gevoel bevestigd. Op de echo stonden de hartkamers van onze baby stil……. Mijn baby was dood!

In één klap stortte mijn leven in. Mijn hart werd in duizend stukken geslagen. Hoe was dit mogelijk? Ik had een goede zwangerschap. Had nergens last van en uit het niets was mijn baby overleden? Hoe kan dit? In een molen van onderzoeken kwam ik terecht, waar ik mij volledig aan overgaf. Ik was verdoofd en kon het niet bevatten dat mijn kind in mijn buik niet meer leefde. Mijn eerste ingeving was dat de baby er per direct uit moest. Het idee dat mijn baby levenloos in het vruchtwater dreef, maakte mij misselijk. Hoe was ik in deze nachtmerrie terecht gekomen?

De dag daarna ben ik bevallen (en ja op natuurlijke wijze) van een prachtige levenloze zoon met alles erop en eraan. Optisch gezond en later bleek ook inwendig alles goed te zijn. In plaats van een leuke kraamtijd tegemoet te gaan, was het nu het regelen van een uitvaart. Een onmenselijke opgave voor ouders. Een uitvaart regelen voor je bloedeigen kind.

Nooit in mijn omgeving had ik een doodgeboorte meegemaakt. Nooit was ik hierop gewezen. Zoveel vragen en geen antwoorden. Alsof er een soort van taboe op heerst. Tuurlijk is een zwangerschap een blijde gebeurtenis. Ik heb het zelf ook meegemaakt, maar ik had gewild dat iemand mij hierop had gewezen. Er wordt weinig over gesproken, terwijl Nederland één van de hoogste doodgeboorte cijfers heeft.

Hoe moet je als gezin verder? Een uitdaging van het hoogste niveau. En toch hebben we het gedaan. Ondanks het grote verdriet hebben we een gezinsleven te runnen en moet je alle ballen hoog houden. Dit is echter een topje van de ijsberg. In mijn latere blogs zul je er meer over lezen.

Heb jij zelf ook een doodgeboorte meegemaakt of iemand in jouw omgeving? Ik ben benieuwd hoe jullie hier mee omgegaan zijn.

Mijn advies is, praat erover. Zorg dat je niet onwetend bent.

logo