Als je zoiets ingrijpend meemaakt als het verlies van een kind, weten sommige mensen om je heen ineens niet meer hoe ze naar je moeten reageren. Ik kan me heel goed voorstellen dat je soms niet weet wat je moet zeggen. Wat moet je ook zeggen tegen iemand die een kind verloren is? Niets wat je zegt, kan dat ongedaan maken. En dat is het ook. Soms is het beter om niets te zeggen als je alleen maar een stomme opmerking kan maken.
Ik ben altijd heel open geweest als mensen iets aan mij vroegen over het overlijden van onze zoon. Als ze iets wilde weten, dan vertelde ik dat. Soms deed ik dat met tranen en soms kon ik dat zonder. Voor mijn eigen verwerking is het goed geweest om er open over te praten.
Het was bizar hoe mensen ineens naar me keken. Ze zagen een moeder die haar kind verloren was. Maar tot mijn verbazing vermeden sommige contact. Waren ze misschien bang iets te zeggen? Dachten ze dat ik meteen in huilen zou uitbarsten? Dat had gekund, maar was dat dan zo erg? Of dan zeiden ze wel wat, maar vermeden ze de vraag hoe het nu daadwerkelijk ging. En dat is zo vreemd om mee te maken.
Sommigen zeiden niets, maar deden alleen een hand op mijn schouder of gaven een knuffel. Dat was voldoende. Dat was een blijk van medeleven. Meer was er niet nodig.
Maar je hebt ook een aantal personen die denken het allemaal wel te weten hoe jij je voelt. Hun advies geven over hoe jij moet leven op dit moment. Denken dat ze voor jou kunnen denken. Daar heb ik me enorm over verbaasd. Ik trek me weinig aan van wat anderen zeggen of van mij denken, maar in zo een situatie was het wel een vreemde gewaarwording.
Dit zijn de 10 meest stomme opmerkingen die ik gehoord heb:
1. Ach, je leven gaat toch gewoon door…
Tuurlijk gaat het leven door, dat snap ik ook wel. Alleen mijn leven stond even stil…
2. Heeft hij wel geleefd?
Wat denk jezelf….?
3. Oh, je hebt hem een naam gegeven
Ja, hoezo zouden we dat niet doen?
4. Ik heb ook weleens een miskraam gehad
Ook miskramen geven heel veel verdriet. Daar heb ik alle begrip en medeleven voor. Echter het verlies van een bijna voldragen kind en bevallen van een levenloze baby is echt iets anders.
5. Je hebt toch al twee kinderen
Gelukkig heb ik twee kinderen, maar zij vervangen onze zoon niet. Zij hebben mij wel de kracht gegeven door te gaan.
6. Welke tips krijg je om minder te huilen?
Eehm wat? Ik hoorde je niet, omdat ik huilde.
7. Jullie hebben toch geen obductie laten doen, he?
Dat mag zichzelf een gynaecoloog noemen….
8. Het is lekker weer buiten, he
Je mag best vragen hoe het met me gaat…?
9. Je kunt toch gewoon nog een kind krijgen
Alsof een ander kindje het verdriet oplost
10. Hoe lang duurt het voordat je het een plek kan geven?
Als ik dat zou weten….
Ik weet helaas uit ervaring hoe het is om zoiets mee te maken. Soms is het echt beter om niets te zeggen. En als je dan wel wat wilt zeggen, zeg dan iets zinvols. Iets wat een ander steun geeft.
Mijn tweelingbroer is dood geboren. Na al die jaren ben ik nog steeds dankbaar dat mijn ouders hem een naam gaven. Het is en blijft dan een persoon, ook al bestaat er geen geboorteakte. Dat ging toen zo. Ik mag hopen dat het nu anders is.