STIL GEBOREN, ZWANGER

Mijn baby had niet hoeven sterven

zwangerschap

De zon brak door op het moment dat ik wist dat ik weer zwanger was. Maanden hebben we met een donkere wolk boven ons geleefd. Met deze nieuwe zwangerschap was het verdriet niet minder geworden, maar hadden we wel weer een mooi vooruitzicht. En toch was deze zwangerschap niet zoals mijn voorgaande zwangerschappen.

Vanaf het allereerste moment leek het net alsof ik een blok beton op mijn schouders meedroeg. Hoe onbezorgd ik bij de vorige zwangerschappen was, was ik nu juist zeer angstig. Nooit heb ik angst gekend tijdens één van mijn zwangerschappen. Hoe mijn laatste zwangerschap is geëindigd, zal deze negen maanden mentaal ondragelijk maken.

Ondanks dat ik het mentaal erg zwaar vond, had ik mezelf voorgenomen dat gevoel (voor zover dat kon) naast me neer te leggen. Deze baby verdiende het ook dat ik van deze zwangerschap kon genieten. En met die insteek ging ik er vol voor.

Mijn vorige drie zwangerschappen heb ik bij de verloskundige gelopen. Ook na onze verhuizing ben ik destijds bij diezelfde praktijk gebleven. Nu zou ik in het ziekenhuis moeten lopen, vanwege het dramatische einde van mijn laatste zwangerschap. Eigenlijk wilde ik gecombineerde consulten doen. Dus de afspraken bij zowel de gynaecoloog als de verloskundigen. Ik had de verloskundige gevraagd naar een goede gynaecoloog in het ziekenhuis, want de laatste gynaecoloog was een drama. Zij hadden vervolgens een eerste afspraak ingepland.

Zo ontzettend zat ik tegen deze eerste afspraak aan te hikken. Normaliter zou ik super blij zijn geweest, want dit was het eerste moment dat we onze baby zouden zien. Het enige wat door mijn hoofd spookte was de vraag of alles wel goed was. Bij elk gevoel in mijn buik, kroop een angst door mijn lijf dat er misschien iets niet goed zou zijn. Ik was zo bang dat dat we straks weer een ‘stil’ beeld zouden zien. Dat was het laatste echobeeld wat ik had gezien. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap schoot ook vaak door mijn hoofd. Ik kon niet normaal meer nadenken, zonder dat ik dacht dat er iets met de baby zou zijn. Dit gevoel benauwde me enorm.

Bij de eerste afspraak hadden we eerst een echo, daarna een gesprek met de verloskundige en als laatst een gesprek met de gynaecoloog. We zaten in de wachtkamer van het ziekenhuis. Die minuten dat we zaten te wachten, leken wel uren. Een vriendelijke dame kwam ons ophalen om de echo te maken. Enigszins was ik opgelucht dat we nu aan de beurt waren, maar aan de andere kant ongerust, omdat de mogelijkheid er was dat we slecht nieuws zouden krijgen. Ik ging liggen op de stoel en zag het zwarte echobeeld voor me. Ik ademde diep door mijn neus in om mijzelf een beetje relaxed te krijgen. Dit was het moment. Hét moment om te zien of er een hartje zou kloppen.

Op het scherm verscheen een beeld van mijn baarmoeder. We zagen iets bewegen en een enorme opluchting volgde. Een waterval van tranen stroomde over mij wangen. Enerzijds van geluk en anderzijds van verdriet. Die emoties overlapten elkaar. Ik was zo blij een kloppend hartje te zien. Nu kon ik echt proberen de angst los te laten.

Na de afspraak bij de verloskundige gingen we door naar de gynaecoloog. Niet eerder had ik ooit bij een gynaecoloog gelopen, maar wist dat het nu niet anders kon. Ik was nu een ‘high risk’ patiënt. Een oudere dame zat in behandelkamer op ons te wachten. Ze had mijn dossier voor zich en bekeek deze. Ze wilde graag het behandelplan bespreken voor deze zwangerschap. Ze vroeg of ik wellicht ascal wilde gaan slikken. “Ascal, wat is dat?” Vroeg ik. Dat bleek een aspirine te zijn. Ik was een beetje beduusd. Waarom zou ik medicatie moeten slikken? Ik slik nooit medicatie en al helemaal niet tijdens een zwangerschap.

De gynaecoloog legde uit, dat dit wellicht de placenta extra doorbloeding kon geven. Maar waarom zou ik dat nodig hebben? Ze draaide haar beeldscherm naar ons toe en liet ons de echocurve zien van mijn laatste zwangerschap. Ze wees de curve van de AC aan. De buikomvang van de baby. Deze was tijdens de 20 weken echo wat aan de grote kant, namelijk een P97 (percentiel). Na de 20 weken echo is er een extra echo gedaan. Deze was gedaan omdat de baby toen gedraaid lag en ze niet goed het hartje kon zien. Dat was ons destijds verteld. Na die extra echo scheen alles ok te zijn. Met 30 weken had ik nog een echo. Toen bleek dat de buikomvang van de baby gedaald was naar een P20. De gynaecoloog liet ons deze neergaande lijn zien. “Deze neergaande trend in combinatie met een placenta P10, duidde erop dat de doodsoorzaak van de baby waarschijnlijk een placenta insufficiëntie was”, zei de gynaecoloog.

Totaal verslagen zat ik naar dit verhaal te luisteren. Ik keek van het scherm naar de gynaecoloog. Waarom is ons verteld dat er geen doodsoorzaak was, terwijl deze er dus blijkbaar wel is? Ik voelde een golf van woede naar boven komen. Nooit ben ik boos geweest dat mijn baby was overleden, want er was geen doodsoorzaak en niemand wat te verwijten. Wel was ik heel erg verdrietig, maar nu…… Nu was ik woedend, want hier waren statistieken zichtbaar die heel duidelijk een daling lieten zien in de buikomvang. En het aller belangrijkste bij een ongeboren baby is de buikomvang. Daar kun je aan meten of de baby voldoende voeding krijgt. Iedere leek kon zien dat deze daling te groot was om als ‘normaal’ door te laten gaan.

Mijn baby kreeg dus te weinig voeding. Maar de grote vraag was nu. Waarom heeft niemand ons dit verteld? Waarom heeft niemand ingegrepen? Het was zo ontzettend duidelijk. Wie was hier verantwoordelijk voor?! Als er wel was ingegrepen, dan had onze zoon vandaag de dag nog geleefd! Waarom hebben ze mij baby dood laten gaan?

Het geluk wat we tot vijf minuten geleden weer een beetje terug hadden, had nu weer plaatsgemaakt voor enorm verdriet, boosheid en ongeloof. In één klap werd ik weer teruggeslagen naar het moment dat ik hoorde dat mijn baby was overleden. Weer stortte mijn leven in na het horen van deze boodschap. De gynaecoloog was blijkbaar niet op de hoogte dat wij deze informatie niet wisten en stopte het gesprek.

Mijn baby had dus niet hoeven sterven……… Met deze wetenschap ging ik deze nieuwe zwangerschap in.

logo

18 thoughts on “Mijn baby had niet hoeven sterven

  1. Jeetje wat heftig en een vreselijk verhaal! Wat erg dat nooit iemand jullie hierover heeft ingelicht. Kan me voorstellen dat dit tijd nodig heeft gehad om een plek te geven.

  2. Toch echt niet te begrijpen hoe nonchalant sommige ‘deskundigen’ uit de medische wereld met mensen en mensenlevens omgaan. Je zou je toch afvragen waarom die controles en echo’s dan uitgevoerd worden, als ze zelf er geen actie op ondernemen én de ouders niet op de hoogte brengen van wat er gaande is… zo erg!

  3. Kan hier ook zo kwaad om worden!! Sommige mensen hebben een beroep waarmee ze mensen kunnen helpen en in leven kunnen houden maar soms krijg ik het idee, dat de noodzaak verminderd omdat ze zo veel van dit soort gesprekken houden of onderzoeken doen.. leef met je mee 💛

  4. Jeetje wat heftig zeg! Wat vreselijk om er op zo’n manier achter komen… Heel veel sterkte met het verwerken van dit bericht!

  5. Jeetje wat een Rollercoaster van emoties zeg… Ik snap je boosheid en je verdriet echt, het lijkt me echt super moeilijk. Toch hoop ik dat je van deze zwangerschap een beetje kunt gaan genieten!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge