STIL GEBOREN

Bevallen van een levenloze baby

levenloos

Bij het tikken van de titel draait mijn maag weer om. Het is het zwaarste wat ik in mijn leven heb moeten doen. Ik neem je mee terug naar vrijdag 16 december 2016. De dag dat wij te horen kregen dat onze zoon na 32 weken zwangerschap was overleden in mijn buik. Op het moment dat ik op het scherm van het echoapparaat zag dat er geen hartslag was, viel ik in een zwart gat. Hoe was het mogelijk dat mijn baby was overleden? Zat ik in een nachtmerrie en zou ik zo wakker worden? Nee, deze nachtmerrie was voor ons de werkelijkheid.

Vanaf dat moment heb ik alles in roes beleefd. Mijn lichaam en geest deden alles op automatische piloot. Het was letterlijk overleven. Ik kon niet bevatten dat dit mij was overkomen. Je houdt je altijd voor dat zulke dingen niet bij jou gebeuren. Maar het is echt gebeurt. Bij ons….in ons gezin.

Na de eerste klap te hebben gekregen dat ons kind was overleden, kwam het besef dat de baby er ook uit moest. Werd het een natuurlijke bevalling of een keizersnede? Nee, ze laten je gewoon natuurlijk bevallen. Een onmenselijke taak. Mijn eerste reactie was ook meteen dat de baby er direct uit moest. Nu! Hoe kon ik rondlopen met een levenloze baby in mijn buik? Maar nee, ze wilde dat niet direct doen in het ziekenhuis. Ze zeggen dat het beter is voor je verwerking om niet meteen te bevallen. Tevens moesten we het onze zoon van vijf nog vertellen. Tot de dag van vandaag begrijp ik serieus niet waarom je niet meteen mag bevallen. Voor mijn verwerking heeft het niet beter gedaan.

Ik mocht de volgende ochtend 17 december komen. Om 09.00 uur werd ik verwacht in het ziekenhuis. De dame achter de balie wist meteen wie ik was en bracht ons naar een kraamkamer. Op weg daarnaartoe liepen langs een aantal andere kraamkamers en ik hoorde een pasgeboren baby huilen. Mijn hart sloeg over. Ik wist dat ik straks ook ging bevallen, maar dit geluid zou ik uit mijn baby nooit horen. De tranen liepen over mijn wangen. Ergens helemaal achterin in een kraamkamer werden we geplaatst. Hier worden gevallen, zoals ik dus naartoe gebracht….

Twee keer eerder ben ik bevallen, maar wel beide keren thuis en van twee gezonde kinderen. Nu moest ik gaan bevallen van een levenloze baby. Doodsbang was ik. Ik wist namelijk niet meer wanneer ik mijn baby voor het laatst gevoeld had. Dus wisten we ook niet hoe lang hij al overleden was. Straks zou hij al helemaal vergaan zijn, schoot door mijn gedachten. Ze hadden ons gevraagd of we de baby wilde zien en vasthouden. Hoe hij er ook uit zou zien, ik wilde dat. Hij is mijn kind en ik zou hem hoe dan ook vasthouden.

Tot 13.30 uur gebeurde er niets. Geen wee, helemaal niets. Een kwartier later, begon er ineens een weeën storm. Van te voren hebben ze mij gevraagd of ik pijnbestrijding wilde, omdat dit een ander soort bevalling zou worden als mijn twee eerdere. Ik had aangegeven tot het moment zelf te willen wachten, aangezien ik niet happig ben op medicatie. De weeën kwamen snel en enorm heftig achterelkaar. Het besef dat niet nog uren zou duren, begon te komen. Mentaal trok ik het niet meer. Ik wilde nu toch wel wat medicatie, alleen dat was niet meer mogelijk. De baby kwam er al aan. Het angstzweet brak me nu echt uit. Ik wilde niet meer! Ik was te bang om nu te moeten bevallen wetend dat mijn baby niet meer leefde. Helaas was het niet meer te stoppen. Na 45 minuten in één pers is onze zoon ter wereld gekomen. De angst dat hij misschien wel groen zou zijn, werd gelukkig niet bevestigd. Hij was prachtig roze, een koppie vol haar en zag er helemaal perfect uit.

De vraag nu was alleen…. Hoe heeft dit dan kunnen gebeuren?

2 thoughts on “Bevallen van een levenloze baby

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge