Mijn eerste twee bevallingen waren thuis. Bij mijn derde wilde ik net als de vorige keren graag thuis bevallen. Echter verliep deze zwangerschap fataal af. Met 32 weken moest ik in het ziekenhuis gaan bevallen van een levenloze baby.
Geen enkel idee had ik wat me te wachten stond. Ik werd in een verloskamer helemaal achterin geplaatst. Dat doen ze bewust, zodat ik, maar ook ouders van pasgeboren baby’s niet met elkaar in contact komen. Deze twee emoties liggen zo ver uit elkaar, eigenlijk precies het tegenovergestelde. Immense vreugde ten op zichtte van immens verdriet, maar beide met het op de wereld brengen van een baby. Alleen mijn baby leefde niet meer.
Mandje
Zoals ik eerder in een blog had geschreven, wist ik niet hoe we onze baby mee naar huis konden meenemen. Dit waren de zogenaamde ‘aardappel mandjes’. Deze werden voorzien door het ziekenhuis. Ik was blij dat wij nog een ander mandje hebben gevonden, want dit was echt niet ok. Ik hoop dat zij voor dit soort gevallen in de toekomst een aantal waardige mandjes aanschaffen.
Quiltje
We mochten een quiltje voor onze baby uitzoeken. In een map stonden foto’s van verschillende quiltjes in verschillende formaten. Deze quiltjes worden door vrijwilligers in het ziekenhuis gemaakt voor dit soort situaties. We hebben een blauwkleurig quiltje gekozen, die we nog steeds bij ons hebben.
Voet- en handafdrukje
Als herinnering maken ze in het ziekenhuis een voet- en handafdrukje van de baby. Na de bevalling zat ik vol emotie en heb ik op dat moment niet heel erg meegekregen hoe die afdrukjes er nu daadwerkelijk uitzagen. De verpleegster liet ze even vluchtig aan mij zien. Ik weet nog dat ik dacht dat het er zo vaag uitzagen. Maar op dat moment heb ik er niet echt bij stil gestaan. Misschien zag ik niet helder door de tranen in mijn ogen. Toen de rust weer wedergekeerd was, ben ik die afdrukjes eens gaan bekijken. Ook waren er foto’s gemaakt van het afnemen van de afdrukjes.
Wat ik heel jammer vind, is dat de afdrukjes letterlijk van een bijna droge stempeldoos zijn gemaakt. Hierdoor zijn de afdrukjes niet heel duidelijk. Later zag ik op een foto dat er op de stempeldoos nog een afdrukje van een voetje zat. Alleen was dit niet een voetafdruk van mijn baby. Dit voetje was namelijk veel kleiner. Vond dit wel een akelig idee.
In andere ziekenhuizen maken ze een gipsafdruk en de handjes en voetjes. Dit is iets wat ze in het ziekenhuis waar ik ben bevallen misschien wat van kunnen leren. Hoewel ik blij ben dat ik die afdrukjes heb, had ik liever gewild, dat ze er iets meer aandacht aan hadden besteed. Het is voor hen een kleine handeling en voor ons een levenslang tastbaar aandenken.
Plukje haar
Ze hebben een plukje haar van mijn baby afgeknipt en bij de afdrukjes geplakt. Dit hebben ze geplakt onder een stukje plakband. Ja, echt een stukje plakband. Gelukkig had mijn baby een kopje vol haar en viel het weggeknipte stukje haar niet op.
Ik ben dankbaar dat ik deze tastbare herinneringen heb van mijn baby, echter denk ik wel dat er voor anderen iets meer aandacht aan besteedt mag worden. Voor mijn baby kan het helaas niet meer overgedaan worden. Deze feedback heb ik doorgegeven aan het ziekenhuis. Nu maar hopen dat ze er wat mee doen.
Wat vindt jij van deze afdrukjes?
