Deze vraag stelde ik mezelf enige tijd na het overlijden van onze zoon. Er was zo een enorm gemis en groot gat in mijn hart. Zoals een gigantische krater, die voor eeuwig zichtbaar zou zijn. Niet dat het gemis ooit opgevuld zou kunnen worden door een nieuwe baby, maar ik miste het zorgen. Acht maanden lang heb ik een baby gedragen, waar ik voor had moeten zorgen. En nu was hij er ineens niet meer. Weg, zo uit ons leven verdwenen. En waarom? Geen idee. Geen idee, waarom dit is gebeurd. Wat er is gebeurt, blijft steeds aan mij knagen. Overal waar ik kan, zoek ik naar antwoorden. Ik kan niet geloven dat zulke dingen zomaar gebeuren. Iets als ‘pech’ hebben, daar geloof ik gewoonweg niet in.
De vraag of we nog een kind zouden willen, is ons meerdere malen direct na het overlijden gevraagd. Op dat moment stond mijn hoofd er totaal niet naar. Hoezo een nieuwe zwangerschap en baby? Ik kon niet verkroppen dat mijn baby die er nu had moeten zijn, er niet meer is. En toch diep van binnen verlangde ik naar een kind.
Ik weet niet hoe ik dat gevoel moet omschrijven. Ik was mijn kind verloren en verlangde naar hem, maar vervangen wilde ik hem niet. En dat zou ook nooit gebeuren. Enorm schuldig voelde ik me als ik aan een eventuele nieuwe zwangerschap dacht. Nu lijkt het net alsof ik mijn kind wilde vervangen, maar dat was absoluut niet zo. Maar de tweede vraag: durfde ik het nog een keer aan? Een nieuwe zwangerschap zou nooit meer hetzelfde zijn. En onbezorgd al helemaal niet.
Samen met mijn man hebben we dit besproken. Zouden we het nog willen? We hebben altijd een gezin met drie kinderen gewild. Nu hadden we ook wel drie kinderen. Alleen was ons derde kindje fysiek niet meer bij ons. Wilde we nog een vierde? Ja, dat wilde we heel graag. Alleen had ik wel wat twijfels. Hoe graag ik het ook wilde, ik was inmiddels ook al 35 jaar. Als we er voor wilde gaan, dan moest het wel nu. Want ik wilde niet ouder zijn dan 35 jaar. De kans dat het niet meteen zou lukken was er natuurlijk ook. Alle emoties vlogen door mijn lijf. We zaten nog midden in onze rouwperiode. Was dit wel het moment?
We hadden met elkaar afgesproken, dat als het niet binnen een half jaar zou lukken, dan was het zo ook goed. We waren sowieso al compleet, ook al waren we een kindje verloren. Hij zou altijd een onderdeel van ons gezin zijn. Ondanks dat hij niet meer leefde, zou hij voor altijd in ons hart leven.
Als we het geluk nog zouden hebben en er nog een ‘geluksbaby’ bij mocht komen, dan hadden we een lot uit de loterij gewonnen. Zo niet, dan was het ook ok.
En dat lot hebben we gewonnen. Na regen komt letterlijk zonneschijn. Ons geluk kon niet meer op. We zagen weer licht aan het einde van die donkere tunnel. Ik was zwanger van onze regenboogbaby.
Ik kan me je angst levendig voorstellen. Maar wat fijn dat je opnieuw een kind hebt mogen verwelkomen.
Hoe moeilijk ook, ik snap wel dat jullie dit gesprek samen hebben gehad en goed ook juist dat jullie dit samen konden bespreken. het betekend ook niet dat jullie je kindje zullen vergeten, want dat doe je nooit.
Dit lijkt me inderdaad heel moeilijk en lastig. Maar wat een lot dat jullie zwanger mochten worden van een regenboogbaby, ik wens jullie heel veel liefde en kracht toe!
Lijkt me ook heel lastig, maar heel fijn dat er gelukkig weer licht aan het einde van de donkere tunnel was! Je weet voor jezelf dat het nooit een vervanging zal zijn, want je zal je andere kindje nooit vergeten.
wat een heerlijke uitkomst na zo’n wel overwogen en doorleefde beslissing
wauw , wat een bijzonder moment lijkt me dat !
Heftig, heel knap dat je het zo op papier weet te zetten, respect.
Ik vind het altijd zo raar als mensen dat in zo’n situatie gaan vragen, maar goed. Het lijkt me een lastige keuze inderdaad.