STIL GEBOREN

Hoe we 4 weken later het as van onze zoon haalden

as

Na de crematie werd het as van mijn baby nog vier weken in het crematorium bewaard. Dit is bij wet bepaald. Vier weken lang moesten wij wachten tot we hem weer bij ons zouden hebben. Het klinkt misschien heel gek, maar ik wilde hem terug. Ook al was het alleen zijn as. Het voelde niet goed dat hij al die tijd niet bij ons was.

Ik las een artikel van mensen waarvan het as van hun baby was gestolen uit het crematorium. Ik kreeg het meteen benauwd, omdat het as van onze zoon ook nog bij het crematorium was. De plek waar onze zoon is gecremeerd was niet bij ons in de buurt, maar toch. Het idee dat dit kon gebeuren. Ik had erg met deze mensen te doen. De gedachten dat het allerlaatste wat je van je kind nog hebt, gestolen wordt, is echt afgrijselijk. Ik was bang dat ze die van ons misschien kwijt zouden raken of dat het verwisseld zou worden met een ander. We zouden dat dan nooit weten. Ik probeerde mijn hoofd koel te houden en ervan uit te gaan dat het allemaal goed zou komen.

Wat gaan we met zijn as doen? Daar moesten we ook over nadenken. Tegenwoordig zijn er zoveel mogelijkheden. Ik keek een beetje op het internet rond naar de verschillende urnen. Voor kinderen hebben ze speciale aangepaste kleine urnen. Ik probeerde iets te vinden, waar we een goed gevoel bij hadden, maar kon niets vinden. Misschien kon ik het nog niet bevatten dat we ons kind in as zouden krijgen. Ik kon me er geen voorstelling van maken. Ook had ik geen enkel idee hoeveel as er over zou blijven.

Na vier weken hadden we een afspraak bij het crematorium om zijn as op te halen. Ik had zoiets nog nooit gedaan of meegemaakt, dus ik wist ook niet wat me te wachten stond. Ik zag er ook wel een beetje tegenop. Het was de plek waar we hem achter moesten laten. Het ‘proces’ wat zich daarna heeft afgespeeld, is niet iets waar je over na moet denken, maar het bleef wel in mijn hoofd hangen. En daar draaide mijn maag van om.

De afspraak was gelukkig niet tijdens een andere uitvaart. Daar was ik namelijk een beetje bang voor. Ik wilde daar niet mee geconfronteerd worden. We kwamen de begraafplaats oprijden en dat benauwde me al. Ik voelde me daar echt niet op mijn gemak. We werden keurig opgewacht en naar een kamer gebracht met allemaal urnen. Van groot tot klein en in alle kleuren.

De meneer die ons hielp was vriendelijk en had alle geduld. Hij kreeg zelfs een beetje een brok in zijn keel, toen hij ons verhaal hoorde. Hij haalde het as van onze zoon. Ik was erg gespannen voor dit moment. Toen hij terug kwam zag ik hoe klein het urntje was. De tranen schoten in mijn ogen. Het urntje was gelukkig een speciale voor kinderen met dolfijntjes erop. Ik was erg bang dat we een grote koker zouden krijgen, maar dat was niet het geval.

Hij haalde zijn as uit het urntje. Ik schrok hoe weinig het was. Het was een klein zakje (het deed me denken aan zo een wiet zakje) met de overblijfselen van ons kind. Ik kreeg het zakje in mijn handen en ik kon nu mijn tranen niet meer bedwingen. Dit was mijn kind. Het as van mijn kind…..

Zelfs op dit moment nu ik dit schrijf, rollen de tranen over mijn wangen. We zagen een kleine zilverkleurige ster urntje. Mijn man en ik keken elkaar aan en wisten dat dit het urntje zou worden. Het verhaal wat we onze kinderen hadden verteld dat onze zoon nu een ster was, klopte nu helemaal.

We zijn blij dat hij weer thuis is. Thuis bij zijn familie.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge