Zes weken lang heb ik aan mijzelf getwijfeld. Is mijn baby door mij overleden? Heb ik wat verkeerds gegeten of gedronken? Hoe kan het dat mijn lichaam had gefaald en dat mijn bijna voldragen baby is bezweken? Wekenlang heb ik het internet afgestruind om naar een oorzaak te zoeken. Ik kon niets vinden wat een eventuele oorzaak zou kunnen zijn. Dan had het dus waarschijnlijk aan mijzelf gelegen, dacht ik. Misschien had ik een listeria bacterie opgelopen en is hij daardoor overleden?
Met pijn in mijn hart hebben we een obductie laten doen op onze baby om te kijken of er iets inwendig mankeerde. Ook bij mij zijn de nodige onderzoeken gedaan om te zien of er misschien iets afwijkend gevonden zou worden. De uitslagen zouden na zes weken bekend zijn. Zes weken lang zaten we te wachten op deze dag. De dag van de uitslagen.
Het gevoel is erg dubbel. Aan de ene kant wil je heel graag dat alles goed was en er niets mankeerde. Maar aan de andere kant, zal je dus nooit een antwoord krijgen waarom dit is gebeurd. Misschien mankeerde de baby iets waardoor hij het uiteindelijk niet overleefd zou hebben. Het zou, hoe lastig dan ook, voor je verwerking beter zijn als er dan wel wat gevonden zou worden. Het is een continue emotioneel gevecht, want beide uitkomsten maken het verdriet niet minder.
Met lood in onze schoenen gingen wij naar het ziekenhuis. Voor ons was dit zo een beladen moment. We hadden een afspraak met een gynaecoloog. Aangezien ik nooit eerder bij een gynaecoloog had gelopen en hen verder ook niet kende, hadden we gevraagd of we de afspraak bij de gynaecoloog konden krijgen die erbij was de dag dat we hoorde dat onze baby was overleden. Zij had de bevestigende echo gemaakt.
We werden verwacht op de afdeling verloskunde in het ziekenhuis. Zelf heb ik nooit problemen gehad met andere zwangere vrouwen, dus vond ik het persoonlijk niet erg om daar tussen de zwangere vrouwen te zitten. Echter kan ik me heel goed voorstellen dat dit voor anderen erg pijnlijk kan zijn. Ik vond dit vanuit het ziekenhuis niet echt een slimme zet om dit soort gesprekken op deze afdeling te doen. Maar goed, we moesten erg lang wachten. Het liep enorm uit. Het maakte ons niet uit, als we maar de uitslagen zouden horen vandaag.
We werden opgeroepen. De gynaecoloog en een arts in opleiding kwamen ons halen. Dit was het moment waar we zes weken op hebben gewacht. Toen begon het…… De gynaecoloog zei als eerste dat normaal dit soort gesprekken gedaan worden met iemand die wij eerder gezien zouden hebben. Wij keken haar verbaasd aan en zeiden dat we juist haar al eerder hadden gezien en zij de bevestigende echo had gemaakt. Blijkbaar had het weinig indruk op haar gemaakt, want ze was het vergeten.
Ze vervolgde het gesprek met: “jullie hebben geen obductie laten doen, he?”. Ik wist niet wat ik hoorde. Zei ze dat nu echt? Zes weken lang zaten wij in spanning te wachten op de uitslag van de obductie. En dan zegt zij, dat wij geen obductie hebben laten doen? Hoe onvoorbereid was ze? Had ze wel enig idee hoe zwaar zo een gesprek is voor ouders die een kind verloren hebben? Hoe onprofessioneel is deze gynaecoloog? Ik wist niet wat ik meemaakte.
Wij vroegen haar hoe het kon dat die uitslag nog niet binnen was. Zij ging zoeken in haar systeem, maar kon niets vinden. Ik kreeg het er benauwd van. Hoe kan het dat ze de uitslagen nog niet binnen had? Ze zei dat ze even in haar postvakje zou gaan kijken of het daar lag. Ze liep de kamer uit en daar zaten we met nog een arts in opleiding. Mijn irritatie werd steeds groter. Ik kon niet geloven dat wij in zo een onvoorbereid gesprek zaten. Wat was ze ook een slecht voorbeeld voor deze arts in opleiding.
Ze kwam terug… met niets. Ook in haar postvakje lag niets, zei ze. Ze belde naar de afdeling verloskunde om te vragen waar onze baby naartoe was gebracht voor de obductie. Wist ze ook dit niet? We zeiden direct dat dit het OLVG in Amsterdam was. De placenta was naar het AMC gestuurd. Dit hoorde ze ook van haar collega op de afdeling Verloskunde. Toen vroeg ze of we het erg vonden als ze in ons bijzijn de patholoog kon bellen om te vragen waar zijn verslag was. Ik vond het niet erg, want ik wilde graag horen waar het gebleven was. Maar vond ook dit weer zo ontzettend onprofessioneel van haar.
Blijkbaar was de uitslag al weken geleden gestuurd, maar kon zij het gewoon niet vinden. Ik begrijp serieus echt niet hoe het kan dat zij zich niet voorbereid heeft op dit gesprek. Dat zij zich niet ingelezen heeft en al deze onprofessionele handelingen voor onze neus heeft gedaan. Ze pakte de uitslag en scande het snel. Haar antwoord……………..: “jullie hebben gewoon domme pech gehad, ik kan zo snel niets vinden wat de dood van jullie baby heeft veroorzaakt”.
Was dit het antwoord waar we zes weken lang op hebben gewacht? Ik had zelf nog een aantal vragen. Op elke vraag wist ze geen antwoord. Hoe was dit mogelijk? Wat was dit voor gynaecoloog? Ik wilde dat ze al mijn vragen ging uitzoeken en dit aan ons zou terugkoppelen. Wat een waardeloos gesprek. Hier moesten we het dan mee doen. ‘Domme pech’. Mijn grootste angst, hoe gaan we dit een plek kunnen geven?
Helaas was dit nog niet het einde. Later zal ik hier meer over vertellen.
