Dan komt de vraag of we de baby willen laten onderzoeken? Wat bedoelden ze met onderzoeken? Uitwendig? Nee, de vraag was of wij een obductie (ook wel autopsie genoemd) wilde op onze baby. Deze vraag werd ons direct gesteld, nadat we te horen kregen dat onze baby overleden was. Eerst krijg je een klap van het feit dat je 8 maanden oude baby niet meer leeft en vervolgens moet je direct nadenken wat je met hem wilt laten doen, terwijl hij nog in mijn buik zat. We hoefden gelukkig nu niet direct antwoord te geven. Dat kon ook nog na de bevalling.
We wilden graag alles onderzocht hebben. Maar het idee wat ze dan met mijn baby zouden doen, maakte mij misselijk. Kon ik dit wel? Wilde ik wel dat ze iets met mijn baby zouden doen? Nee natuurlijk niet. Dat wilde ik niet. Maar het feit dat ik nooit zou weten wat dit veroorzaakt heeft, zou het leven nog moeilijker maken. We zouden ons altijd afvragen wat de oorzaak geweest zou zijn. Mijn man en ik wisten wat we moesten doen. We wilden weten hoe dit drama heeft kunnen gebeuren. Hoe was dit mogelijk?
We hebben besloten alle onderzoeken te laten doen. Er was wel een kans dat ze geen oorzaak zouden vinden na zo een onderzoek. Maar dat risico wilde we wel nemen. We zouden er dan alles aan gedaan hebben, om uit te vinden wat deze tragedie heeft veroorzaakt. Ook zouden ze de placenta onderzoeken. Ik voelde me zo schuldig en slecht, maar hield in mijn achterhoofd dat dit het beste was.
Ik ben op een zaterdag bevallen van een prachtige zoon. Optisch was er niets afwijkends te zien. In het ziekenhuis zeiden ze zelfs, dat als ze niet beter wisten, ze hem bijna wilde reanimeren. Ik was heel blij dat hij niet lang levenloos in mijn buik heeft gezeten. Het was maximaal 36 uur voor de bevalling. Op maandag zou de obductie gedaan worden en zouden we onze baby weer naar het ziekenhuis moeten brengen. Daar werd hij opgehaald en naar een ander ziekenhuis gebracht.
We werden om 7.30 uur in het ziekenhuis verwacht. In het ziekenhuis aangekomen, werden we in een kamer neergezet. Daar moesten we wachten op degene die hem kwam ophalen. Het duurde en duurde maar. De verpleegster vond het ook te lang duren en belde waar de chauffeur bleef. Bleek hij al geweest te zijn, maar was weer vertrokken. Ze wisten niet waarvoor hij kwam. Ik kon niet geloven dat dit gebeurde. Lekker geregeld allemaal. En ik zou straks mijn kind hier moeten meegeven? Er ging van alles door mijn hoofd. Straks raken ze mijn baby kwijt of verwisselen ze hem met een ander?
We werden van de kamer naar de plek gebracht waar de chauffeur zou aankomen, die onze zoon kwam halen. Deze ruimte, wachtkamer of wat het ook was, rook vreselijk. Een vieze muffe geur kwam je tegemoet. Volgens mij baren ze hier mensen op. Het idee draaide mijn maag om. Ik wilde hier heel snel weg. Gelukkig kwam de chauffeur kort daarna binnen. Hij zag er wat gehaast uit en was duidelijk een beetje geïrriteerd dat het niet goed geregeld was. Begrijpelijk, want dat was ik ook. Tegen ons was hij erg vriendelijk en garandeerde ons goed te zorgen voor onze zoon. Hoe gek het ook klinkt, ik had heel veel moeite om mijn baby mee te geven. Hij leefde niet meer, maar zo voelde dat niet. Hij was mijn vlees en bloed en ik moest mijn zoon nu aan een ander toevertrouwen, zonder dat ik erbij was.
Ik keek naar mijn kind en hoopte dat hij mij zou vergeven. Hij zou als het goed was diezelfde dag weer terug komen. Er bestond ook de kans dat hij de dag erna zou komen. Dat wilde ik absoluut niet. Ik wilde niet dat mijn kind een nacht niet bij ons zou zijn. Ergens alleen zou liggen in een eng mortuarium. Hij zou en moest die dag terug komen! Al zou ik hem zelf moeten halen.
Het waren de langste uren van mijn leven. Ik heb zelf een aantal keer gebeld om te vragen of onze zoon al terug was. Om 18.00 uur werden gebeld. Hij was er weer. Gelukkig! Zo blij als een kind was ik, om mijn levenloze zoon weer te zien. Ik was bang dat hij er anders uit zou zien. Maar hij was nog steeds prachtig.
Nu kon hij weer voor even met ons mee naar huis…..
