Dit is eigenlijk een ondenkbare vraag. Je hoort als ouder niet een uitvaart voor je eigen kind te regelen. Dit is tegen de natuur in. Ik wilde er ook niet over nadenken, maar ik moest. Dit moesten mijn man en ik zelf doen. Het is ons kind en hij verdiend een waardige uitvaart.
Heel eerlijk wist ik echt niet waar ik moest beginnen. Wat moest er allemaal geregeld worden? En hoe doe je dat voor een kind? Hoe moet je zoiets regelen tussen al je verdriet door? Kan ik wel helder nadenken hierover?
We hebben onze zoon mee naar huis genomen. Naar het huis waar hij zou opgroeien, zou spelen met zijn broer en zus en zich ontwikkelen tot een sterke persoonlijkheid. Helaas zou dit geen werkelijkheid worden. Hij kwam thuis, maar voor even. We wisten alleen nog niet voor hoe lang. We waren nog maar net thuis, toen de deurbel ging. De mensen van de begrafenisonderneming stonden voor de deur. Ze kwamen een kistje en een koelmachine brengen.
Twee personen liepen de woonkamer binnen. Ik schrok van ze. Wat zagen ze er akelig uit. Compleet gekleed in het zwart. Akelig. Alles om hen heen straalde ‘de dood’ uit. Wat vond ik dit vreselijk. Waar was ik in beland? Ze kwamen voor een baby. Kon dit echt niet anders? Ik heb echt respect voor wat deze mensen voor baan hebben, want je komt niet in de meest leuke situaties terecht.
Ze hadden een kistje bij zich. Ik had zo een moeite om naar het kistje te kijken. Een kistje is zo iets vreselijks. Het idee dat ik mijn baby hier straks in moet leggen. Het oogde ook veel te klein. En dat klopte ook. Onze zoon was langer dan het kistje. Ze hadden er nog één bij zich, maar die was weer iets te groot. Ik vroeg of ze niets anders hadden dan zo een akelig kistje. Helaas was dit het. Hier moesten we het mee doen.
De koelmachine maakte enorm veel geluid. Het sloeg steeds aan en uit. Dat geluid is me tot op de dag van vandaag bijgebleven. De volgende dag kwam de begrafenisondernemer. Het was de week voor Kerst. Hij vertelde dat het enorm druk was en we wellicht pas na de Kerst aan de beurt waren. Dit kon echt niet waar zijn. Hoe graag ik mijn baby nog bij me wilde houden, wist ik niet hoe lang hij er ‘nog goed’ uit zou zien. Daarnaast wilde zijn broer en zus hem iedere dag zien. Ik wilde niet dat hun laatste beeld van hun broertje een ‘akelig’ beeld zou zijn. Er was gelukkig nog een plekje vrij op woensdag.
Toen kwam de vraag of we wilde dat onze zoon gecremeerd of begraven zou moeten worden. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Dat ik hier over na moest denken en nu een beslissing moest nemen. Het idee dat mijn kind onder de grond in de kou zou liggen, kon ik niet verdragen. Ik zou iedere dag daarnaartoe willen gaan en dat was in de praktijk niet altijd mogelijk. Het proces van cremeren, daar draaide mijn maag van om. Hier moest ik echt niet te veel over nadenken. We hebben gekozen voor een crematie. We konden dan zijn as mee naar huis nemen, zodat hij voor altijd nog bij ons zou zijn.
Gingen we wel of niet iets zeggen tijdens de dienst? Ik wist dat ik dit waarschijnlijk niet met droge ogen zou kunnen, maar we zouden het doen. Welke muziek? Wat kies je voor een kind? Wat moest er nog meer gebeuren? Een traject waar je geen weet van hebt en waar we achteraf zo slecht zijn in begeleid. Het was een mooie uitvaart. Een uitvaart waar wij ons goed bij voelde voor onze zoon.
Woensdag 21 december 2016. De dag dat officieel de winter begon en bij ons letterlijk de donkere dagen. De dag dat we zonder ons jongste kind naar huis moesten.
Wat vreselijk om uw ervaring zo te horen.
Ik wens u nog het beste.
Wat vreselijk om dit te lezen. Het is inmiddels 8 maanden geleden dus u heeft hier niet zoveel meer aan de mensen die op hun blog kijken. Ik ken iemand van Surinaamse afkomst die ook haar kind is verloren. Zij hebben de uitvaart geregeld via http://uitvaart-compleet.nl/surinaamse-uitvaart/. Voor mensen met een Surinaamse afkomst raad ik aan om hier een kijkje op te nemen als u zich ook in deze vreselijke situatie bevind. Voor Chaya wens ik heel veel sterkte en het beste!