Het overlijden van onze zoon was niet het enige wat ons is overkomen in 2016. Zoals ik al eens eerder in een blog heb aangegeven, lijkt het net alsof ik aan de zijlijn sta van het leven van iemand anders. Zelfs nu ik het allemaal opschrijf, lijkt het nog steeds zo onwerkelijk. Drie maanden voor het overlijden van onze zoon, kreeg mijn man een herseninfarct. Hij was toen 30 jaar en ik was zwanger.

Zijn herseninfarct sloeg in als een bom. Hij was een gezonde fitte vent, die nooit wat mankeerde. En uit het niets, bleek hij een herseninfarct te hebben gehad.

Het begon tijdens onze vakantie in Zuid-Frankrijk. Hij klaagde over een soort van pijn in zijn benen. We hadden een flink stuk gereden, dus wij dachten dat het wellicht daarvan zou kunnen komen.
De rest van de vakantie heeft hij er niet zoveel last van gehad. Nadat we terug thuis waren, begon het weer. Eerst tintelingen in zijn rechterbeen. Op dat moment hebben we er niet echt bij stil gestaan dat het iets kon zijn.

Toen begon zijn rechterarm ook te tintelen. Op dat moment wilde ik dat hij direct een afspraak zou maken bij de dokter. Dat heeft hij ook gedaan. Bij de huisarts is hij direct verwezen naar de neuroloog. Ineens begon zijn linker gezichtshelft ook te tintelen. Mijn gevoel zei dat er iets echt niet klopte. De neuroloog vond het blijkbaar niet belangrijk genoeg en plande een MRI scan een week later.

Een paar dagen later werd hij wakker met een enorme hoofdpijn. Hij was duizelig en moest ineens ontzettend hard braken. Zo hard, dat de kinderen er bang van werden. Snel heb ik de neuroloog gebeld. Zij gaven aan dat we eerst naar de huisarts moesten en dat zij ons weer door konden verwijzen naar de eerste hulp. Hoe vervelend ze het ook vond, dat was protocol. Bij de huisarts heb ik meteen een afspraak gemaakt. De huisarts heeft ons gelukkig direct naar de eerste hulp gestuurd. Daar hebben we een paar uur gewacht voor we aan de beurt waren.

Een assistent neuroloog verrichte de onderzoeken. Ondanks alle klachten, vonden ze het niet nodig om per direct een MRI te maken. Deze stond namelijk de dag erna al gepland en volgens hen kon hij wel wachten. Ze dacht waarschijnlijk dat het een migraine was. Daar werd ik toen zo boos om. Hoezo een migraine? Dit zijn toch geen symptomen voor migraine? Hij had nog nooit migraine gehad.

De volgende dag stond de MRI om 13.00 uur gepland. Mijn man lag nog te slapen. Normaliter slaapt hij nooit zo lang. Hij is altijd een ochtendmens en vroeg wakker. Rond een uur of 12.15 uur maakte ik hem wakker om zich aan te kleden, omdat we naar het ziekenhuis moesten. Ik zei dat ik beneden wat muesli met yoghurt voor hem zou maken, zodat hij wel wat op zijn maag had.

Eenmaal beneden probeerde hij te eten, maar zijn lepel bereikte zijn mond niet, maar wang. Zijn motoriek was weg. Hij probeerde wat te zeggen, maar zijn spraak viel uit. Ik schrok hier zo van. Ik vroeg of hij een ‘knap’ in zijn hoofd voelde. Meestal gebeurt dat bij een tia. Dat was niet het geval. Ik kon toen twee dingen doen. 112 bellen of zelf direct met hem naar het ziekenhuis rijden. De MRI stond toch gepland. Toen wij die dag ervoor bij de eerste hulp zaten, zag ik ook iemand met een ambulance binnenkomen. Deze persoon werd toen bij ons neergezet en moest ook wachten. Daar hadden we echt geen tijd voor. Ik heb hem in de auto gezet en ben als een speer naar het ziekenhuis gereden.

Bij het ziekenhuis aangekomen gingen we direct naar de radiologie afdeling. Ik vertelde de dame achter de balie wat er gaande was. Ze ging direct bellen en ik hoorde haar zeggen of ze ons naar de eerste hulp moest sturen. Toen ik dat hoorde, zei ik direct dat we dat niet gingen doen. Er moet een MRI gemaakt worden en wel NU! We moeten zien wat er in zijn hoofd gebeurd. We werden direct opgehaald, zodat er een MRI gemaakt kon worden.

Ik bleef daarbuiten wachten, aangezien ik zwanger was. Na ruim een half uur kwam mijn man naar buiten. Paar minuten later werden we verwezen naar de verpleegafdeling waar de neuroloog ons meer zou vertellen. Op dat moment wisten we nog niets. Aangekomen op de afdeling Neurologie werden we naar een bed gebracht op de ‘stroke unit’. Ook op dat moment was ons nog steeds niets verteld. Er kwam een jonge meid binnen. Een neuroloog in opleiding. Zij had met de neurologen gesproken en zou ons vertellen wat er was. En toen kwam het….. Mijn man had op dertig jarige leeftijd een herseninfarct gehad. Zijn linker hersenstam was beschadigd. Hij werd direct opgenomen. Het is alsof de wereld onder je voeten wordt getrokken. Zo iets onwerkelijks maakte we mee als gezin.

Gelukkig ging het na een tijdje weer de goede kant op. We hadden na zoveel ellende weer wat moois om naar uit te kijken. Onze tweede zoon zou drie maanden later geboren worden. Nooit hadden we gedacht dat dat vooruitzicht in december volledig kapot geslagen zou worden.

Het is onwerkelijk dat we zo ontzettend snel op elkaar zulke heftige gebeurtenissen hebben meegemaakt. Het is een periode geweest van overleven en de boel weer bij elkaar rapen. We zijn hier als gezin sterk uitgekomen.