Deze vraag heb ik mezelf nooit eerder hoeven stellen. Ik had geen idee. Nog nooit had ik te maken gehad met rouw. Ik kende deze emotie niet. En nu word ik ineens in het aller diepste dal gegooid en verdrink ik in mijn eigen rouwproces. Ik ben mijn kind kwijt. Mijn baby is stil geboren. Het verlies en verdriet van mijn kind is de ergste emotie die ik ervaar. Dit gaat heel diep en is onverdraaglijk.
Rouw
Met heel veel moeite en probeer mijn hoofd boven water te houden. Ik krijg alleen geen adem en het lijkt alsof ik stik. De tranen blijven maar over mijn wangen rollen en vullen het dal alleen maar meer. Het dal gevuld met mijn eigen tranen wordt dieper en dieper en het is doorzichtig. Om mij heen zie ik van alles in een waas voorbij gaan, alleen sta ik helemaal stil. Het enige wat ik wil is heel hard gillen, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Dit gevoel ken ik niet. Dit gevoel wil ik ook niet, maar het gaat niet weg. Ik zit gevangen in een emotioneel web. Zo voelt rouw voor mij.
Rouw is iets wat je overvalt, je kunt het niet uitschakelen en soms ook niet beheersen. Elke dag sta je ermee op en je gaat ermee naar bed. De hele dag hangt het als een donkere wolk om je heen. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet huil. Het enige waar ik aan kan denken is mijn baby. Mijn baby die plotseling is overleden. Maar waarom? Omdat ik deze vraag niet kan beantwoorden, lijkt het alsof de emotie nog dieper en langer blijft zitten.
Hoe ga ik dit verwerken? Is er wel een manier om dit te verwerken? Hoe ga ik mijzelf uit dit diepe dal hijsen? Zal ik ooit weer normaal kunnen functioneren en het verlies van mijn kind een plekje kunnen geven? Deze vragen dwalen door mijn hoofd, maar ik kan er geen antwoord op geven. Ik leef op automatische piloot. Ik doe wat ik moet doen en de rest is allemaal bijzaak.
Nog nooit heb ik mezelf door iets of iemand uit het veld laten slaan. Maar deze gebeurtenis heeft een enorme impact gehad op mijn persoonlijkheid. De emotie van rouwen heb ik echt ervaren als een ‘rauw’ iets. Iets wat aan alle kanten gegaard moet worden om het geheel te dichten. Iedereen ervaart een rouwproces anders. Niets is de juiste of onjuiste manier. Hier is geen handboek voor. Laat de emotie vooral toe om uit dat diepe dal te klimmen.
Heb jij weleens te maken gehad met rouw?
Oh wat verschrikkelijk om mee te maken 🙁 Het lijkt me zo intens zwaar en verdrietig. Ik heb rouw in hele andere situaties meegemaakt. Toen mijn moeder stierf, inmiddels alweer 14 jaar geleden, heb ik het rouwproces heel lang tegengehouden. En dan met heel lang bedoel ik ook echt heel lang…jaren…Ik kon me er maar niet aan overgeven (automatische piloot waar je het over hebt) maar toch is het een proces waar je echt doorheen moet. Er is geen makkelijke weg om te rouwen over iemand die je lief is. Ik wens jullie heel heel veel sterkte.
Wat een ongelooflijk heftig iets. Helaas heb ik persoonlijk al meerdere malen met rouw te maken gehad en ook op de manier dat de vraag “waarom?” niet beantwoord kan worden. Denk daarbij aan een auto ongeluk van een 17-jarige vriend of een huisbrand. Dat is toch anders dan het overlijden van mijn grootouders die oud, versleten en dement zijn. Die rouw lijkt makkelijker, doordat je er vrede mee hebt.
rouwen… het is een van de vaste thema’s op mijn blog… Volgens mijn psychologe maakte ik het al meer mee dan de doorsnee persoon van mijn leeftijd… Ook een sterrenkindje…
Ieder rouwproces is weer anders en bij Sterrenkindjes is het dan weer moeilijk dat het er voor anderen eigenlijk nooit geweest is of niets tastbaar geweest is. Dat maakt het rouwen ook moeilijker, ook voor jou trouwens. Iemand die daar heel zinnige dingen over zegt is Manu Keirse, die man kan ik echt aanraden inzake rouw: zijn boeken, zijn lezingen, desnoods een consultatie… Ik heb daar al veel aan gehad.
En zoals Bianca schrijft: de rouw om grootouders is ook helemaal anders, al willen velen het vaak vergelijken… Rouwen is in het algemeen niet te vergelijken. Het rouwproces van mijn partner was ook helemaal anders dan dat van een zeer goede vriendin, ze waren alletwee nog jong.
Vandaar wil ik ook meegeven: laat u niets aanpraten, weet dat rouwen iets heel persoonlijks is en verder is rouwen niet loslaten, het is anders leren vasthouden. het rouwen zelf zegt vooral hoe dierbaar iemand voor je was en is gewoon een heel oprecht teken van liefde en verlies hebben om wat belangrijk was…
Ik vind rouwen heel moeilijk omdat ik vaak alles blokkeer en doorga. Mijn papa is intussen 15 jaar geleden gestorven en ik heb het gevoel dat ik nu pas begin alles te verwerken…
Ja, rouw hoort bij het leven en iedereen krijgt er vroeg of laat mee te maken. Ik vond het pijnlijk, maar ook logisch omdat het hoort bij de liefde die er was.
Heftig onderwerp en voor iedereen weer zo anders.. Hier de laatste jaren veel mensen om ons heen verloren, maar nooit zo dichtbij!
Het is niet zo makkelijk in de rouwen tijd. Sterkte
Ik denk dat iedereen dit helaas in zijn leven wel is meemaakt. En dat is inderdaad ook geen leuk gevoel! Maar ik ben zeker dat jij er wel bovenkomt! Heel heel heel veel sterkte!