Het overlijden van onze zoon heeft een enorme impact gehad op onze twee kinderen. Vooral op onze oudste zoon die toen vijf jaar oud was. Hij had alles heel bewust meegemaakt en had net als ons een flinke klap te verwerken. Ik vond dat één van de moeilijkste dingen. Naast dat je zelf aan het rouwen bent en groot verdriet hebt, hadden we ook onze zoon die wij zagen vol verdriet. En dat verdriet kon ik niet weghalen, hoe graag ik dat ook wilde. Dat brak echt mijn hart. Het liefst had ik een handboek gehad waar alles in stond hoe ik het moest doen en zijn verdriet kon wegnemen. Maar helaas was die er niet en deed ik alles maar op gevoel. Want hoe moet je je kind begeleiden na zo een traumatische gebeurtenis?
We hadden onze zoon en dochter verteld dat hun broertje nu een ster was. Zij zouden hem altijd kunnen zien, omdat hij boven ons hoog in de hemel was. Dus dat hield onze zoon ook vast. Iedere avond vroeg hij of hij uit zijn raam naar zijn broertje mocht kijken. Natuurlijk, zeiden wij dan. Dat mag altijd. Wanneer hij het gevoel had te willen kijken, mocht dat. Echter realiseerden we ons later pas dat het natuurlijk niet iedere avond een heldere hemel was. Als de wolken in de lucht hingen, konden we geen sterren zien. En dat hebben we geweten. De eerste paar avonden was het bewolkt en zagen we niets. Onze zoon kon daar moeilijk mee omgaan. Hij zag niets, dus was het voor hem alsof zijn broertje er niet was. We probeerden uit te leggen dat de sterren boven de wolken waren. Maar dat kregen we er op dat moment niet in. Het was huilen vol verdriet en hij kon niet geloven dat de sterren boven de wolken waren. Zo ging het een aantal avonden. Ik hoopte zo dat het snel een heldere hemel zou zijn, zodat hij niet nog een teleurstelling zou hebben.
Tot die ene avond. We waren bij mijn moeder geweest en het was donker buiten. We parkeerden de auto voor ons huis en stapten uit. We keken omhoog. Het was een heldere hemel. De sterren glinsterden boven ons huis. En met name één in het bijzonder. Die glinsterde meer dan alle anderen. Mijn zoon begon te glunderen van geluk. Hij begon te springen en zwaaien en riep: “Hier ben ik broertje, hier!! Zie je mij? Ik hou van je! Gaat alles goed?” Onze dochter zwaaide naar de sterren. Mijn ogen schoten vol tranen. Ik vond dit zo een mooi en bijzonder moment. Bijna magisch. Vanaf dat moment hadden onze kinderen een bevestiging dat hun broertje ook daadwerkelijk altijd boven hen was.
Om hen extra houvast te geven op de momenten dat er geen heldere hemel was, had ik twee stenen harten gekocht met de tekst ‘Voor altijd in mijn hart’. Met de gedachte, als je je broertje niet kan zien, is hij sowieso voor altijd in jouw hart. Het hartje heeft mijn zoon tot op de dag van vandaag op zijn nachtkastje liggen, zodat hij daar iedere dag naar kan kijken.
